᾽᾽ΔΥΟ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΙΑΣ ΤΡΙΩΡΗΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ´´ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΚΩΝ/ΝΟΣ

Δύο στιγμές μιας τρίωρης προβολής

Δευτέρα  28 Μαρτίου 2022. Πρωί. Άνοιξη κι όμως το ψιλόβροχο δεν λείπει. Ο δημοτικός κινηματογράφος του Αγρινίου ανοίγει τις πόρτες του για να υποδεχτεί  αντιπροσωπείες σχολείων της πόλης μας. Το ΕΝΕΕΓΥΛ Αγρινίου πρόκειται να προβάλει το σχολικό του ντοκιμαντέρ.

Οι μαθητές αρχίζουν να έρχονται, άλλοι συνειδητοποιημένοι και άλλοι λιγότερο για το τι πρόκειται να δουν. Ήδη στη μεγάλη οθόνη προβάλλεται ο τίτλος: «Αγρίνιο-Κύπρος: αντιδόσεις αίματος και ψυχής». Βλέπω να εισέρχεται στον χώρο η επιβλητική μορφή του Μεσολογγίτη έφεδρου ανθυπολοχαγού Κωνσταντίνου Σαλούρου. Ψηλός, αδύνατος, λευκασμένος στην κόμη και το μουστάκι, με βλέμμα διαπεραστικό. Χαμογελάω αυθόρμητα και με το δέος που με κυριεύει όταν συναντάω αυτούς τους ανθρώπους, του προτείνων το χέρι. Το σφίγγει, με καλημερίζει και συγχαίρει το σχολείο μας γι΄ αυτήν την πρωτοβουλία. Εκπαιδευτικός και αυτός, γυμνασιάρχης για χρόνια, ξέρει τον αγώνα και την αγωνία για την υλοποίηση αυτών των γεγονότων.

Ξετυλίγει τα κουλουριασμένα χαρτιά που κρατάει, μου δίνει ένα φύλλο Α3 με εκτυπωμένη μια φωτογραφία ασπρόμαυρη, με ελαφρά ερυθρή απόχρωση. Στο πλάι έχει τυπωμένη την μηνοχρονολογία: ΜΑR 74. «Την έφερα να την έχετε στο σχολείο σας» μου λέει… και συνεχίζει, όμως τώρα πια η φωνή του έχει σπάσει απ΄ τη συγκίνηση. Μιλάει και με διαπερνάει ηλεκτρικό ρεύμα, ανατριχίλα. «Εδώ μπροστά, διμοιρίτης, είμαι εγώ. Αυτή ήταν η διμοιρία μου τότε. Όλοι αυτοί είναι οι ήρωες που επέβαιναν στο Νίκη 4». Έρχονται στ΄ αυτιά μου τα λόγια του προέδρου του συλλόγου τους: «Οι συμπολεμιστές μας αυτοί δεν σκοτώθηκαν. Κάηκαν. Έγιναν ένα με τις λαμαρίνες. Δυστυχώς. Αυτά έχει ο πόλεμος».

Τι κι αν λίγο αργότερα του ανατέθηκε άλλη διμοιρία; Τι κι αν έλαχε αυτός να μεταβεί στη φωτιά του πολέμου με άλλο αεροσκάφος; Τι κι αν η ζωή έφερα τα πράγματα έτσι που αυτοί διάβηκαν τον Αχέροντα, ενώ αυτός ακόμα; Είναι η διμοιρία του! Είναι οι άντρες του! Με συγκλονισμό μας είχε πει στη συνέντευξη του στον κήπο των ηρώων, μπροστά στο μνημείο των Κυπρίων αγωνιστών: «Είχα χάσει 29 στρατιώτες- καταδρομείς τους οποίους εκπαίδευα επί 14 μήνες. Αυτή η διμοιρία έπεσε και σκοτώθηκαν όλα τα παιδιά και έμεινα εγώ και άλλος ένας εκ τύχης (ο καταδρομέας Θανάσης Ζαφειρίου) που είχε σωθεί από το αεροπλάνο. Εγώ ήμουν σε άλλο αεροπλάνο και δεν είχαμε καμία απώλεια. Το ότι έχασα τα παιδιά με τα οποία ήμουν καθημερινώς εκπαιδευτής τους και παρέα τους μου στοίχησε πάρα πολύ. Ακόμα (48 χρόνια μετά!) η ψυχολογία μου είναι τραυματισμένη από αυτό το γεγονός».

Περνάνε δυόμισι ώρες γεμάτες ιστορικές μαρτυρίες, αναμοχλεύσεις του εδάφους που πατούμε, βλέμμα στο χθες που άφησε πληγές ανοικτές, αιμάσσουσες και πυορροούσες,  για να κοιτάξουμε κατάματα το σήμερα και το αύριο, έρμα στον τρικλίζων προσωπικό και συλλογικό μας βίο. Συγκίνηση, δοξολογία, χαρά, ικανοποίηση, προσδοκία, ελπίδα, αναπτέρωμα αποφάσεων, «κάθαρση» καταπώς λέει ο παππούς μας απ΄ τα Στάγειρα.

 Πέφτουν οι τίτλοι τέλος που εύχομαι να ΄ναι τίτλοι αρχής για μια ζωή κοινωνούσα το Φως. Σηκώνονται, αρχίζει ν΄ αποχωρεί ο κόσμος (τι στόχος κι αυτός· να γίνουμε κόσμος!). Με χαιρετάει μια γυναίκα με αρχοντική απλότητα και απλή αρχοντιά. Γυναίκα του λαού μας που φυλάει μέσα της θησαυρό αθώρητο. Είναι η σύζυγος του αείμνηστου Αγρινιώτη καταδρομέα Ιωάννη Κατσιπάνου. «Συγκλονιστικές εμπειρίες» της λέω, «εσείς όμως τα ξέρετε, τα ζήσατε. Αλλά… τότε δεν ήσασταν ακόμα παντρεμένοι. Θα τ΄ ακούγατε μια ζωή από πρώτο χέρι». Με απλότητα μου απαντάει: «Μπα, δεν μιλούσε. Κι όταν τον ρωτούσα βούρκωνε και δεν ήθελε να μιλήσει. Εγώ τα ΄μαθα στην κηδεία του». Πάγωσα… Τι άνθρωποι είναι τούτοι Θεέ μου!!! Μπολιασμένοι στης Παναγιάς τη ρίζα· «ἡ μήτηρ αὐτοῦ διετήρει πάντα τὰ ρήματα ταῦτα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς». Υποστάσεις πλήρεις περιεχομένου σε αντιδιαστολή με τα κύμβαλα τα αλαλάζοντα. Σπόροι γεμάτοι ζωή, ζωή ικανή να σπαρεί, να φθαρεί για να βλαστήσει, να διαδοθεί, να εμπνεύσει, να φωτίσει, να ζωοποιήσει, να γεννήσει λευτεριά.

Κ.Β.