"Συναντώντας στο Μεσολόγγι τους Ισαάκ και Σολωμού" - Κ. Βασιλείου
Πέρσι, το 2021, το Μεσολόγγι έδωσε σ΄ έναν από τους δρόμους του τα ονόματα των Κύπριων ηρώων Τάσου Ισαάκ και Σολομού Σολωμού. Δύο παλληκάρια σαν όλους εμάς και όμως τόσο διαφορετικά από εμάς. Τρέχει η μνήμη…
Ήταν Αύγουστος. Πάνε 26 χρόνια από τότε.
Ο Αύγουστος στην Κύπρο είναι καυτός.
Είναι ο ήλιος. Είναι μνήμες. Είναι οι
πληγές. Αύγουστο ολοκληρώθηκε το κακό του 1974. Αύγουστος ήταν και τότε,
ζωντανές σαν χθες οι σκηνές, σαν χθες κι ας πάνε 26 χρόνια…
Ξεκινούν απ΄ το Βερολίνο, την ιστορικά
φορτισμένη πρωτεύουσα, 200 μοτοσικλετιστές με προορισμό την κατεχόμενη
Κερύνεια. Απ΄ το τείχος του χθες, στα τείχη του σήμερα. Απ΄ του χωρισμού τη
μνήμη, στης διχοτόμησης τη δίνη. Απ΄ την τραγική ανάμνηση, στων δικαιωμάτων τη
ζωντανή καταπάτηση. Ξεκινούν, πολίτες 12 χωρών της Ευρώπης, στις 2 Αυγούστου
του 1996, με σύνθημα: «Για έναν κόσμο χωρίς σύνορα - ζήσε ελεύθερα - οδήγησε ελεύθερα».
Φτάνουν στην Κύπρο στις 10 του μήνα. Ο
αρχικός σχεδιασμός είναι να ξεκινήσουν Κύπριοι μοτοσικλετιστές από τις
ελεύθερες πόλεις, να ενωθούν μαζί με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και να
προσπαθήσουν, σπάζοντας τα σύνορα, να φτάσουν μέχρι την Κερύνεια. Δήλωσαν
συμμετοχή 7000!
Τελευταία στιγμή οι συνετοί πολιτικοί με
την πολιτική τους σύνεση αποφασίζουν αλλαγή των σχεδίων. Μιλάμε βέβαια για τη
σύνεση που προφανώς δεν είχαν όσοι σήμερα αναγνωρίζουμε ως ήρωες, οι αίτιοι της
ελευθερίας του τόπου μας στους αγώνες κάθε εποχής και κάθε περιοχής. Η
πανευρωπαϊκή πορεία, λένε, πρέπει να ολοκληρωθεί, όχι στην Κερύνεια, αλλά σε στάδιο
της Πρωτεύουσας με ειδική εκδήλωση.
Κάποιοι παραστρατούν. Πορεύονται στα απροσπέλαστα
οδοφράγματα, μεταξύ των οποίων και σε αυτό της Δερύνειας. Εκεί είναι και ο
Τάσος Ισαάκ, ο οποίος βλέποντας ένα φίλο του να παγιδεύεται στη νεκρή ζώνη
τρέχει να τον βοηθήσει, πέφτει και… περνάει στο πάνθεο των ηρώων. Περνάει με
τρόπο μαρτυρικό δεχόμενος ανελέητα χτυπήματα από τους «γκρίζους λύκους» με
καδρόνια, ρόπαλα, ξύλα, πέτρες, μίση, τύφλωση, φανατισμό, φασισμό.
Τρείς μέρες αργότερα, στις 14 του μήνα,
κηδεύεται στα ιερά χώματα του Παραλιμνίου. Την κηδεία ακολουθεί διαμαρτυρία στο
σημείο της θυσίας του. Ανάμεσά τους και ο ξάδελφος του Σολωμός Σολωμού. Πάει
αποφασισμένος να κατεβάσει το σύμβολο της κατοχής, της καταπάτησης της
Ελευθερίας, την τουρκική σημαία. Με το τσιγάρο στα χείλη, ξεφεύγει από τις
«ειρηνευτικές» δυνάμεις, φτάνει στον ιστό και αρχίζει να αναρριχάται. Ανεβαίνει
μέχρι τη μέση οπότε μια σφαίρα τον ρίχνει στο έδαφος, ανεβάζοντάς τον στην
Αθανασία.
Τους κλαίνε πολλοί. Τους υμνούνε ακόμα
περισσότεροι. Σπουδαίοι μουσικοί τους αφιερώνουν
παλιότερα έργα τους, ενώ άλλοι συνθέτουν γι΄ αυτούς τραγούδια συγκλονιστικά:
«Όσοι με το Χάρο
γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε
στα χείλη
στα τρελά αυτός
όνειρα δοσμένοι
πάντα γελαστοί,
πάντα γελαστοί
πάντα γελαστοί και
γελασμένοι».
(Δημήτρης
Μητροπάνος)
…πού πας παλληκάρι ωραίο σαν μύθος
κι ολόισια στο θάνατο κολυμπάς…
και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ
( Διονύσης Σαββόπουλος, Ωδή στον Γεώργιο
Καραϊσκάκη)
Ήταν τρελός κι αυτοί χαράμισαν μια σφαίρα,
γιατί οι δειλοί πάντα αυτός άοπλους χτυπούν
Μα αυτός αθάνατος γυρίζει στον αγέρα
κι αυτοί οι αθάνατοι δε φεύγουν, πάντα ζουν!..
(Νότης
Σφακιανάκης, Ήταν τρελός)
Αυτό το χώμα, αυτή η γη
εικοσιδυό χρόνων πληγή
θα σε σκεπάσει φίλε από δω και πέρα
μα θα `ρθει κάποτε η στιγμή
του χάρτη να χαθεί η ρωγμή
ό, τι ονειρεύτηκες θα γίνει κάποια μέρα…
(Στέλιος Ρόκκος, Έλληνα Μάγκα-για τον Σολωμό
Σολωμού)
Στην Αξό του Ρεθύμνου στήνουν μνημείο
προς τιμή του Σολωμού.
Πολλοί δρόμοι σ΄ όλη την Ελλάδα παίρνουν
τα ονόματα των δύο ηρώων.
Όμως… στο σημείο της θυσίας τους θα
απαγορευτεί η τοποθέτηση μνημείου προς τιμή και ανάμνησή τους. Θα το
απαγορεύσει η πολιτική σύνεση. Δεν είναι πολιτικά ορθό, τι θα πουν οι δολοφόνοι
μας; Μην τους στεναχωρούμε, μην τους προκαλούμε, δεν είναι συνετό… Επιπλέον,
για το μνημείο που χρηματοδότησε ο Νότης Σφακιανάκης για τον Σολωμού, δεν
βρέθηκε ακόμα τόπος να στηθεί.
Στο πρώτο εθνικό συμβούλιο μετά τα
γεγονότα, ο αρχηγός ενός από τα μεγαλύτερα κόμματα του νησιού, χαρακτηρίζει τον
Τάσο «τρελό». Να ΄ναι καλά ο άνθρωπος. Συνεχίζει την παράδοση που θέλει τους
συμβιβασμένους να οχυρώνονται πίσω από τη στείρα λογική, ανυποψίαστοι για το
μεγαλείο της υπέρβασής της. Την παράδοση που ορίζει να προσδίδουν το κατηγόρημα
του τρελού στους αγαπώντες τον τόπο μας. Ναι, αυτοί αγάπησαν. Σφράγισαν την
αγάπη τους με τη θυσία, γιατί ας μη γελιόμαστε, αγάπη χωρίς θυσία δεν είναι
αγάπη, απάτη είναι. Απάτη πρώτα-πρώτα του εαυτού μας. Βασικό λοιπών κατηγόρημα
των ηρώων, των αληθινά αγαπώντων· η τρέλα. «Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς. Ημείς, αν δεν είμεθα τρελοί, δεν εκάναμε την
επανάσταση…» λέει ο γέρος του Μοριά, ενώ και ο Απόστολος των Εθνών
ομολογεί: «ημείς μωροί δια Χριστόν…».
Ο Τάσος κι ο Σολωμός. Δυο παλληκάρια του
τόπου μας είναι, που όταν βρέθηκαν στην κρίσιμη περίσταση ακολούθησαν την
καρδιά τους. Την καρδιά που έκλεινε μέσα της την αγάπη γι΄ αυτόν τον τόπο και
τους ανθρώπους του. Την αγάπη για τη πατρίδα και την αγανάκτηση για τις
αυθαιρεσίες των κατακτητών.
Ένα μήνα μετά τη θυσία του Τάσου Ισαάκ,
η γυναίκα του φέρνει στον κόσμο την κόρη τους. Τη βαπτίζει ο τότε υπουργός Εξωτερικών Θεόδωρος Πάγκαλος, εκ μέρους της
Ελληνικής Πολιτείας. Της δίνει το όνομα του πατέρα της, το οποίο κατ΄ αγαθή
συγκυρία συμπυκνώνει την ελπίδα, την πίστη, τον στόχο για το αύριο και
παραπέμπει ευθέως στο μόνο Αποκούμπι μας· Αναστασία.
Η Χάρις Αλεξίου τη
νανουρίζει με το «Χελιδονάκι», μαζί της κι ολάκαιρος ο Ελληνισμός:
«Έλα εδώ κοντά
να σου δώσω ένα φιλάκι.
Έλα μη μου κλαις
άσπρο μου χελιδονάκι.
Θα σου στείλω εγώ δελφίνια
απ’ την Πάφο ως την Κερύνεια να γυρνάς.
Αυτός του νησιού αυτός χάρες να φοράς
χελιδόνι τη ζωή να τραγουδάς».
Τα χρόνια περνούν. Το
χελιδονάκι γίνεται χελιδόνα! Χελιδόνα με φωνή στεντόρεια, που συγκλονίζει κι
αφυπνίζει συνάμα. Χελιδόνα που αναγγέλλει την Άνοιξη που έρχεται, κι ας μην τη
βλέπουν τα θολωμένα μάτια μας. Είπε το 2019 στην πρώτη της δημόσια ομιλία:
«Η καρδιά μου έτρεμε
στην προσπάθεια να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου. Φοβήθηκα τι θα πω. Δεν
ήθελα να προσβάλω κανέναν. Ύστερα θυμήθηκα τις υποσχέσεις. Τις υποσχέσεις για
δικαιοσύνη και σεβασμό στη μνήμη του Τάσου και του Σολωμού. Γιατί να σεβαστώ
μια κοινωνία που δεν σέβεται την ιστορική της συνέχεια. Τόσα χρόνια κρύφτηκα
μέσα στον θυμό μου. Προσπάθησε να το ξεπεράσω μέσα στην αφάνεια, μα με έπνιξε η
απογοήτευση. Πολλά αναπάντητα ερωτήματα με βασανίζουν και γι αυτό είμαι εδώ.
Κλειστήκαμε στο εγώ μας, χωνεύουμε τα εγκλήματα, απλοποιούμε τα γεγονότα, ώστε
να συμφιλιωθούμε μαζί τους. Χαρακτηριζόμαστε από αδράνεια. Αποδεχόμαστε
και αδιαφορούμε για το διαρκές έγκλημα εις βάρος της πατρίδας μας […] Οι
δολοφόνοι βαφτίζονται βουλευτές και υπουργοί».
Αυτός
είναι ο Τάσος, αυτός είναι ο Σολωμός, αυτή είναι η Αναστασία. Εμείς ποιοι
είμαστε άραγε;
Κ.Β.
Ιστογραφία
(ανάκτηση 30-5-2022):
·
https://agrinionews.gr/odos-tasoy-isaak-solomoy-solomoy-to-mesologgi-timise-toys-kyprioys-iroes/
·
https://akromolio.gr/2019/08/%CF%84%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%BF%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%85%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CF%84/
·
https://simerini.sigmalive.com/article/2019/8/11/mneme-tasou-isaak-solomou-solomou3359b0ff-bdf6-4765-b2f7-3fa8f9311c82/
· https://youtube.com/watch?v=zbVXz1ukvX0&t=22s
Σχόλια