ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ κ. ΜΠΕΣΙΡΗ ΚΩΝ/ΝΟΥ ΣΕ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

Συνέντευξη κυρίου Μπεσίρη Κωνσταντίνου

(καταδρομέας που συμμετείχε στη επιχείρηση «Νίκη»)

________________________________

Μαθητές που συμμετείχαν: Τσάμης Γιώργος, Τσιλιγιάννη Μαρία-Ελένη

Τόπος: ΕΝ.Ε.Ε.ΓΥ.Λ. Αγρινίου

Ημερομηνία: Τρίτη, 14/12/2021

Απομαγνητοφώνηση: Δρόσος Νικόλαος (ΠΕ 04.01)

________________________________

 

 

− Καλημέρα κύριε Μπεσίρη χαιρόμαστε πολύ που σας συναντάμε και που τιμάτε το σχολείο μας με αυτή τη συνέντευξη.

− Ευχαριστώ πολύ.

− Συγκλονιζόμαστε όταν σκεφτόμαστε ότι συνομιλούμε με έναν από τους ανθρώπους που έφτασε στα όρια του θανάτου, για να ζούμε εμείς ελεύθεροι.

 

Ερώτηση 1:

Κύριε Μπεσίρη πότε καταταχτήκατε στον στρατό και σε ποια ηλικία;

 Απάντηση 1:

Κατατάχθηκα είκοσι  ετών, το 1974 και υπηρέτησα κοντά στα τρία χρόνια. Γιατί τότε ο στρατός ήταν μακρόβιος, δεν υπήρχε εννέα μήνες στρατό και δέκα μήνες. Για να πας σε αυτές τις μονάδες έπρεπε να είναι η εκπαίδευση σου ολοκληρωτική και μακροχρόνια. Και κάθισα κι υπηρέτησα γύρω στους τριάντα τρεις μήνες. Εκπαίδευση, σκληρή εκπαίδευση.

Ερώτηση 2:

Ποιοι λόγοι σας οδήγησαν να πάτε στις καταδρομές;

Απάντηση 2:

Κανένας λόγος δεν ήταν. Εγώ επειδή ταξίδευα παλιά στα καράβια ήξερα κι από ύψη κι από δεσίματα που ήταν κατάλληλα για τις καταδρομές. Κι αμέσως με επιλέξανε για αυτό το πράγμα. Που ήμουνα καλός σε αυτά, στις αναρριχήσεις και στα δεσίματα.

 

Ερώτηση 3:

Πριν τα γεγονότα στην Κύπρο είχατε κάποιες πληροφορίες ότι οι Τούρκοι ετοιμάζουν εισβολή; 

Απάντηση 3:

Ναι. Όταν υπηρετούσαμε εγώ ήμουν περίπου τότε τεσσάρων μηνών στρατιώτης, πριν μια εβδομάδα με τα ράδια που είχαμε, τα κρυμμένα ράδια – γιατί απαγορεύονταν ράδια μέσα στο στρατό – ακούγαμε ότι στην Κύπρο αρχίζουν κάποια γεγονότα. Και ότι η Τουρκία θα εισβάλλει στην Κύπρο.

Είκοσι μία Ιουλίου το βράδυ, Κυριακή ξημερώνοντας Δευτέρα στις 5.00 η ώρα το απόγευμα, στη μονάδα παρουσιαστήκανε ορισμένα λεωφορεία. Τότε καταλάβαμε ότι η μονάδα κάπου θα πάει. Ή στα νησιά του Αιγαίου, στα Δωδεκάνησα που ήταν κι ο σκοπός της μοίρας αυτής, για υπεράσπιση των Δωδεκανήσων κι όχι της Κύπρου. Η μοίρα, 10.00 η ώρα το βράδυ είπε ο διοικητής μας να πάμε στον όρχο - που εσείς δεν καταλαβαίνετε τι είναι ο όρχος -  είναι μια αποθήκη πυρομαχικών. Να πάρουμε διάφορα πυρομαχικά και να πάμε στους λόχους. Αμέσως επιβιβαστήκαμε στα λεωφορεία, χωρίς να ξέρουμε που πάμε. Ο διοικητής μας,  μας είπε σιγή. Δε φωνάζουμε, δε μιλάμε, να μην μας πάρει …  τα χωριά στα Χανιά ότι κάπου η μοίρα μετακινείται και να φέρουμε πανικό στην Κρήτη. Αλλά εμείς αυτό το πράγμα το αγνοήσαμε και τραγουδούσαμε το τραγούδι  «Πότε θα κάνει ξαστεριά». Μέχρι και το αεροδρόμιο της Σούδας.     

Πηγαίνοντας εκεί είδαμε είκοσι αεροπλάνα NORATLAS – έτσι τα λέγανε τότε – και καμιά δεκαριά ντακότες. Τριάντα αεροπλάνα. Τότε καταλάβαμε ότι κάπου θα μετακινηθούμε. Αλλά ποτέ όμως προς την Κύπρο. Γιατί η Κύπρος ήταν ένα ανεξάρτητο κράτος, δε νομίζω Έλληνας στρατιώτης … υπήρχε η ΕΛ.ΔΥ.Κ . που προστάτευε το νησί. Εμείς ήμασταν για να πάμε μάλλον για τα νησιά. Λέγαμε ότι θα πάμε Ρόδο, Κω εκεί που ήταν η αποστολή μας.

Τελικώς μπαίνουμε μέσα στα αεροπλάνα. Τα αεροπλάνα αυτά χωράγανε τριάντα δύο  άτομα. Απογειωθήκανε τα δεκαπέντε, ανά πέντε λεπτά τη νύχτα, ανά πέντε λεπτά δηλαδή απογειώνονταν. Τα δύο … πήγανε τα δεκατρία. Τα δύο δεν πήγανε ποτέ. Προσγειωθήκανε στη Ρόδο δεν ξέρουμε ακόμα το λόγο γιατί,  άλλος δήλωνε βλάβη, άλλος δήλωνε «δεν έχω ραντάρ» δεν το γνωρίζουμε ακόμα.

Τα δεκατρία όμως οι έμπειροι αυτοί πιλότοι, με σθένος καταφέρανε και βρήκαν το νησί. Γιατί το βρήκαν το νησί; Γιατί χωρίς φώτα, χωρίς ραντάρ, τριάντα μέτρα πάνω από τη θάλασσα – βλέπαμε τη θάλασσα από τα φινιστρίνια – να πετάνε τη νύχτα. Που αν μας έπιαναν τα τούρκικα ραντάρ, όλα τα αεροπλάνα θα τα είχαν καταρρίψει. Και τώρα δεν θα ήμουν εγώ εδώ αυτή τη στιγμή, κι εγώ δηλαδή να σας πω την ιστορία μου. Και την ιστορία της μοίρας. Δεν θέλω να προβάλλω τον εαυτό μου, εγώ σας λέω τι ήτανε … τι έκανε η μοίρα αυτή το 1974. Που μέχρι και σήμερα αγνοείται. Μπορεί να μας δώσανε ορισμένα παράσημα και αυτά, αυτά δεν είναι τίποτε. Τα παιδιά αυτά έπρεπε να τα μονιάσουνε, γιατί έχουνε πολλά ψυχολογικά προβλήματα.

Εγώ έκατσα εννιά μήνες στην Κύπρο μετά, συμμετείχα σε δύο μάχες  νικηφόρες μάχες … νικηφόρες μάχες το τονίζω. Που από το ’40 έχει να γίνει νικηφόρα μάχη στην Ελλάδα. Δηλαδή καταφέραμε και προστατέψαμε το αεροδρόμιο της Λευκωσίας δεν έπεσε στα χέρια των Τούρκων και στο ύψωμα Κολοκασίδη, στη Σχολή Γρηγορίου απωθήσαμε τα άρματα μάχης για να  εισβάλλουν στη Λευκωσία. Κι ορισμένες άλλες αποστολές που πήραμε μέσα στο εννιάμηνο. Αλλά αυτές ήταν οι πιο δύσκολες αποστολές μας.

Απογειωνόμαστε από την Κρήτη και μετά από δυόμιση  ώρες, τρεις ώρες μάλλον, εγώ θυμάμαι που έρχεται κάποιος που λέγεται jumpmaster. Ο jumpmaster τι είναι … είναι ο βοηθός που είναι πίσω για την ασφάλεια του πληρώματος, όχι οι πιλότοι. Ανοίγει την πόρτα και μας λέει: «Κομάντος σε δέκα λεπτά θα προσγειωθούμε στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας, Ο Θεός μαζί σας». Με το που μας λέει αυτό, όλοι κοιτάγαμε προς τα κάτω και βλέπαμε τεράστιες φωτιές απ’ το νησί. Τότε καταλάβαμε ότι πάμε στον πόλεμο. Κι ότι πάμε στην Κύπρο βασικά.

Ερώτηση 4:

Πως δεχθήκατε τη διαταγή να πάτε στην Κύπρο, να πάτε στη φωτιά του πολέμου;

Απάντηση 4:

Με τραγούδια και χαρές να  υπερασπίσουμε. Και τώρα ακόμα …  και τώρα ακόμα … είμαι έτοιμος να ξαναπάω και να τρέχω (συγκίνηση). Άφησα σαράντα άτομα στην Κύπρο, άφησα σαράντα άτομα … σαράντα παλικάρια. Που δεν καταλάβανε τι έγινε. Ποιος τους πρόδωσε. Γιατί να πάμε από φίλια πυρά, που λένε. Που εγώ δεν πιστεύω είναι μόνο από φίλια πυρά. Όλοι κτυπάγανε. Και οι Εγγλέζοι χτυπάγανε, και Ελληνοκύπριοι χτυπάγανε, κι ανεξέλεγκτα που ήταν στα βουνά  επάνω. Οι ίδιοι οι Κύπριοι άκουσαν κάποιους θορύβους, βλέπανε  τη νύχτα κάποια αεροπλάνα, κι όλοι άρχιζαν και χτυπάγανε.

Το αποτέλεσμα; Τριάντα άτομα, ένα αεροπλάνο επί τόπου, είκοσι εννιά νεκροί και τέσσερις  πιλότοι νεκροί. Το δεύτερο αεροπλάνο, δύο  νεκροί και εννιά τραυματίες. Το τρίτο αεροπλάνο ορισμένους ελαφριά τραυματίες. Αφήσαμε δηλαδή εκεί σαράντα άτομα, χωρίς να ρίξουν αυτά τα παιδιά ούτε μια τουφεκιά. Αυτό είναι που μας πληγώνει και μας στεναχωρεί.

Ερώτηση 5:

Τι ήταν η επιχείρηση «Νίκη»;

Απάντηση 5:

Η επιχείρηση «Νίκη» ήταν μια μυστική επιχείρηση, το οποίο κι εμείς είκοσι χρονών παιδιά δεν ξέραμε τι είναι. Μας βάλανε στα αεροπλάνα, φαντάροι ήμασταν, το όχι δεν περνάει, το δεν μπορώ δεν λέγεται στο στρατό. Ακολουθήσαμε τις διαταγές. Αλλά τις ακολουθήσαμε με τόλμη. Είχαμε κι έναν διοικητή πάρα πολύ καλό, τον οποίο μπορώ να … θα σας δείξω μετά. Και κατάφερε κι έφερε την υπόλοιπη μονάδα πάλι στην Ελλάδα σώα και αβλαβή μετά από εννιά μήνες.

 

 

Ερώτηση 6:

Πείτε μας  την εμπειρία σας από την επιχείρηση «Νίκη».

Απάντηση 6:

Η εμπειρία μου ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Αυτά που τραβήξαμε στο αεροδρόμιο μέχρι να αρχίσουμε να … να μαζευτούμε πάλι σαν μονάδα. Γιατί εμείς πήγαμε στην Κύπρο με τη στολή παραλλαγής. Δεν είχαμε τίποτε άλλο. Μας έπιασε χειμώνας. Δεν είχαμε ούτε μια κουβέρτα να σκεπαστούμε. Τραβήξαμε πολλά. Δεν είχαμε φαγητό. Κι ας είναι καλά τα δέντρα που υπάρχουνε στην Κύπρο πάρα πολλά. Είναι τα ξυλοκέρατα. Αυτό μας έσωσε και τρώγαμε. Φαγητό γι εμάς δεν υπήρχε, γιατί ήταν τριακόσιες χιλιάδες πρόσφυγες. Ποιος θα πρωτοφάει; Ποιος μπορούσε … Εμείς από εδώ κι από εκεί, ότι βρίσκαμε. Και το κολοκάσι. Είναι μια ρίζα, που γνωρίζουν οι Κύπριοι τι είναι. Αυτά τα δύο πράγματα. Τα ψήναμε στην ξιφολόγχη για να ζήσουμε.

Και μετά από λίγες μέρες, ο οργανισμός άρχιζε να εξασθενεί. Κι άρχιζαν τα προβλήματα. Μέχρι να μας βάλουν σε μια ειδική … για δέκα μέρες, ειδική τροφοδοσία, να μπορεί ο οργανισμός μας να ξανά έχει δυνάμεις, να μπορούμε να προχωρήσουμε. Κάθε βράδυ περπάταγα τριάντα, σαράντα χιλιόμετρα. Γιατί μας προδίδανε και πίσω το βομβαρδίζανε. Δηλαδή, αν καθόμασταν εκεί, σίγουρα θα μας βομβάρδιζε η αεροπορία κάθε πρωί. Και κάθε βράδυ μετακινούμασταν …  κάθε βράδυ μετακινούμασταν. Επί ένα μήνα. Μέχρι τέλος … τέλος Αυγούστου. Που λήξανε και περιμέναμε μέσα στα ορύγματα.

Ερώτηση 7:

Σε κεντρική πλατεία του Αγρινίου υπάρχει η προτομή του ήρωα Βασίλη Παναγόπουλου. Επίσης το όνομά του δόθηκε σε κεντρική οδό. Ποιος ήταν αυτός;

Απάντηση 7 :

Ο Βασίλης Παναγόπουλος ήτανε αντισμήναρχος νομίζω κι ήτανε και αρχηγός σμήνους των αεροπλάνων που πήγαν στην Κύπρο. Δεν είχε την τύχη….  δεν είχε την τύχη. Το αεροπλάνο του βλήθηκε, όλα τα παιδιά σκοτωθήκανε. Οι πιλότοι όλοι σκοτωθήκανε. Και η προτομή αυτή, επειδή εγώ εδώ είμαι αντιπρόσωπος του συλλόγου των «Κομάντος ‘74» σε όλη την Αιτωλοακαρνανία – και δεν είμαστε και πολλοί, εικοσιτέσσερα άτομα είμαστε σε όλη την Αιτωλοακαρνανία, εικοσιτέσσερα άτομα - κατάφερα μετά από πιέσεις, πρώτα να φτιάξω το μνημείο του … στην Παραβόλα, του  Αιμίλιου Μουνιά.  Που ήμουνα στο ίδιο κρεβάτι, δέκα σειρά.  Μαζί στο Μεγάλο Πεύκο εκπαιδευτήκαμε, μαζί πήγαμε στη μονάδα. Ήταν άτυχος, δεν τα κατάφερε ο Αιμίλιος..

Αλλά κατάφερα εγώ μετά από πιέσεις σε όλους τους δημάρχους εκεί, με δικά μας έξοδα του συλλόγου – δεν συμμετείχε ποτέ το κράτος, ποτέ  – φτιάξαμε την προτομή του Αιμίλιου Μουνιά. Και μετά ανέλαβα να φτιάξουμε το μνημείο του Παναγόπουλου. Πάλι με δικά μας έξοδα. Μόνο ο δήμαρχος πήρε τα πρωτεία κι έκοψε την κορδέλα. Τα χρήματα ήταν δικά μας. Κι όπως σε όλη την Ελλάδα, τα είκοσι εννιά άτομα που σκοτωθήκανε και οι πιλότοι έχουν την προτομή τους, με δικά μας έξοδα. Κι όπως και μέσα στη … μέσα στη  μονάδα στην Α΄ μοίρα που είναι στα Χανιά φτιάξαμε το μνημείο που στοίχησε πέντε εκατομμύρια τότε και το πληρώσαμε πάλι κι αυτό από την τσέπη μας. Δηλαδή από συνδρομές των παιδιών, οι τριακόσιοι δεκαεπτά. Αλλά τώρα δεν είμαστε τριακόσιοι δεκαεπτά, γιατί λείπουν πάρα πολλοί. Μεγαλώσαμε…

Ερώτηση 8:

Περιγράψτε μας τη μάχη στο αεροδρόμιο Λευκωσίας.

Απάντηση 8:

Η μάχη του αεροδρομίου της Λευκωσίας, εμείς ούτε προλάβαμε να κατεβούμε στο …  να πατήσουμε την Κύπρο. Την άλλη μέρα το πρωί είκοσι τρεις του μηνός, έρχεται η πρώτη διαταγή από το διοικητή καταδρομών Κύπρου, απ΄ το ΓΕΘ -  επειδή εμείς είχαμε βαρύ οπλισμό, ενώ η Κύπρος δεν είχε και φορητά ΠΑΟ των 100 και των 106 χιλιοστών - ήρθε διαταγή να πάμε να προστατέψουμε το αεροδρόμιο της Λευκωσίας.

Ο πρώτος λόχος που πήγε ήταν ο 41, ο λόχος ο δικός μου, με διοικητή τον κ. Κολοκοτρώνη Πλάτωνα. Πηγαίνοντας εκεί, είδαμε από την απέναντι μεριά, έξω από τα συρματοπλέγματα, πάρα πολλά αυτοκίνητα τούρκικα κι άρματα μάχης ήταν έτοιμα να εισβάλλουν στο αεροδρόμιο. Αμέσως ο Κολοκοτρώνης είχε επικοινωνία με το διοικητή μας και λέει: «Θέλω ενισχύσεις». Και έφυγε όλη η μοίρα, τέσσερις λόχοι που ήμασταν τριακόσια τριάντα άτομα περίπου, τριακόσιοι εξήντα… εβδομήντα με τους αξιωματικούς και πήγαμε στο αεροδρόμιο. Στο οποίο κάθε λόχος ήταν σε κάθε διάζωμα. Ο πρώτος λόχος στο κάτω μέρος, ο δεύτερος από πάνω και σκορπιστήκαμε μέσα στο αεροδρόμιο.

Μετά από μισή ώρα, οι Τούρκοι αρχίσανε και βάλανε με όλμους, πρώτα το αεροδρόμιο. Είχαμε την καλή τύχη, που ποτέ δεν βρήκανε στόχο. Για ποιο λόγο; Αριστερά του αεροδρομίου ήταν ένα ρουμανικό αεροπλάνο, που ήταν βαμμένο χακί. Κι αυτοί νόμιζαν ότι ήταν στρατιωτικό κι όλα τα βλήματα πέφτανε προς εκείνη την κατεύθυνση. Γιατί αν έρχονταν προς το αεροδρόμιο, θα είχαμε κι εμείς πρόβλημα μεγάλο. Εν πάση περιπτώσει, εισβάλλανε για πρώτη φορά οι Τούρκοι για να πάρουν το αεροδρόμιο. Εμείς απαντήσαμε με σφοδρά πυρά. Τους απωθήσαμε. Μετά από μια ώρα πάλι ξανά  εισβάλλανε φέρανε κι άρματα μάχης και κάποια άλλα ειδικά …  όπλα. Το οποίο πάλι εμείς αντισταθήκαμε, πάλι τους απωθήσαμε. Αλλά είχαμε όμως την κακιά τύχη και την προδοσία. Από δεξιά μεριά του αεροδρομίου ήταν … ο ΟΗΕ. Το οποίο είχανε … μπορούσαν να προστατέψουν αυτοί το αεροδρόμιο. Αλλά εμείς βλέπαμε από εκείνη τη μεριά βγαίνανε και οι Τούρκοι και υπήρχε προδοσία. Κι αρχίσαμε και χτυπάγαμε και προς τον ΟΗΕ μετά.

Ερώτηση 9:

Πως ήταν το ηθικό των στρατιωτών;

Απάντηση 9:

Άψογο. Ποτέ δεν έχει πέσει αυτό το ηθικό. Εγώ είμαι εβδομήντα χρονών κι αισθάνομαι ακόμα καταδρομέας. Εγώ στη εποχή αυτή, μου έλεγε ο διοικητής μου να γκρεμίσω έναν τοίχο  - που δεν μπορούσα – και να σου λέει μπορείς προσπάθησε. Έτσι ήταν οι καταδρομές τότε. Τώρα οι καταδρομές, με δέκα μήνες δεν γίνεσαι καταδρομέας. Δεν εκπαιδεύεσαι, δεν προλαβαίνεις να πας. 

Ερώτηση 10:

Πείτε μας δυο λόγια για το διοικητή της μονάδας σας.

 

 

Απάντηση 10:

Ο διοικητής της μονάδας μου Παπαμελετίου Γεώργιος, ταγματάρχης τότε ήταν ο πατέρας της μοίρας μας. Αν δεν υπάρχει διοίκηση η  μοίρα, δεν υπάρχει καταδρομέας. Ήταν άψογος στρατιωτικός. Αγάπαγε τα παιδιά, δεν είναι … δεν έριχνε φυλακές και αυτά. Το μόνο να μην τσακωθούμε μέσα στη μονάδα. Και να ‘φευγα δηλαδή μια νύχτα σκαστός που λένε, που γίνεται στο στρατό, την άλλη μέρα το πρωί θα σου λεγε μια στέρηση εξόδου. Που θα μπορούσε να σου ρίξει τριάντα μέρες φυλακή. Αλλά αυτός είχε τη μανία ότι αν τσακωνόμασταν μεταξύ μας, εκεί είχες τριάντα μέρες φυλακή σίγουρα.

Γιατί ο καταδρομέας, είναι πάντα σε ζευγάρια. Ο καταδρομέας χωρίζεται σε εννιά άτομα. Τα εννιά άτομα έχει … και  κάποια αποστολή. Η αποστολή τι είναι; Όταν γίνεται μια επιχείρηση …  μια επιχείρηση, μαζί πρέπει να ‘ναι ο υφαρπαστής, που μπορεί να πάει να πιάσει κάποιο σκοπό, αυτός που θα κάνει τις ανατινάξεις – που εγώ ήμουν στις ανατινάξεις – είναι ένα πολυβόλο που να είναι στημένο για την προστασία μας, να μας προστατεύει μέχρι την αποχώρηση. Δηλαδή όλη αυτή η αποστολή … η κάθε διμοιρία χωρίζεται σε εννιά περίπου με δέκα άτομα. Για να κάνουν την ώρα κάπα που λέμε εμείς. Δηλαδή ώρα κάπα τι σημαίνει; Όσες επιχειρήσεις κάνουνε οι μονάδες … η μονάδα σε διαφορετικά σημεία είναι η ώρα κάπα. Λένε δώδεκα, δώδεκα  θα χτυπήσουμε ταυτοχρόνως σε όλες τις μεριές. Όπου πάνε.  

Ο Παπαμελετίου είναι ο πατέρας μας. Τώρα τελευταία πέθανε ο Παπαμελετίου. Το οποίο έγινε μεγάλο άγαλμα έξω από τη σχολή αλεξιπτωτιστών, το οποίο γράφεται το όνομά του γράφεται τι έγινε κι εκεί θα μπούνε τριακόσιες δεκαεπτά επιγραφές και των ζώντων και των νεκρών, το οποίο …  επιχειρήσανε στην Κύπρο. Και δεν το φτιάχνει το κράτος, μην ξεχνιόμαστε,  το φτιάχνει ο δήμαρχος Ασπροπύργου. Ο Παπαμελετίου έμενε στον Ασπρόπυργο.

Ερώτηση 11:

Μετά το αεροδρόμιο, σε ποια άλλη επιχείρηση της μονάδας σας συμμετείχατε στην Κύπρο;

Απάντηση 11:

Συμμετείχαμε στη σχολή Γρηγορίου στο ύψωμα Κολοκασίδη, το οποίο ήταν το πιο επικίνδυνο σημείο, γιατί από εκεί μπορούσαν να εισβάλλουν και να πάρουν … αυτή την ώρα είναι η Πράσινη Γραμμή εκεί. Κόπηκε … η τελευταία μάχη που έγινε. Το οποίο  τους απωθήσαμε, χτυπήσαμε τουλάχιστον πέντε άρματα μάχης οπισθοχωρήσανε και μετά έγινε μια μικρή εκεχειρία. Με τις ξένες δυνάμεις να συμφωνήσουνε τι μέλλει γενέσθαι περαιτέρω. Εμείς στα ορύγματα. Εμείς νηστικοί. Εμείς κολοκάσι, χαρούπια και χωρίς νερό. Αυτή ήτανε η ζωή στην Κύπρο επί εννιά μήνες. Έξοδος δεν υπήρχε. Εννιά μήνες ήμασταν στα βουνά.

Ερώτηση 12:

Υπήρχε η κατάλληλη προετοιμασία στους στρατιώτες στην Ελλάδα, ώστε να είναι έτοιμοι να πολεμήσουν εκτάκτως;

Απάντηση 12:

Όχι γιατί έγινε έκτακτα, ούτε προειδοποίησε, ούτε ψυχολογικά, με μια λέξη «Παιδιά φεύγουμε στον πόλεμο». Τίποτε άλλο.

Ερώτηση 13:

Αφού τελείωσε η εισβολή, πόσο καιρό μείνατε στην Κύπρο;

Απάντηση 13:

Εγώ έμεινα εννιά μήνες στην Κύπρο …  εννιά μήνες έμεινα στην Κύπρο.

Ερώτηση 14:

Η μονάδας σας που πήγε μετά την Κύπρο;

Απάντηση 14:

Μόλις επιστρέψαμε, η μονάδα μας πήγαμε στην … επιστρέψαμε και μας δίνανε δεκαπέντε  μέρες τιμητική άδεια. Πηγαίναμε στη Σχολή Αλεξιπτωτιστών στον Ασπρόπυργο μας δίνανε την άδεια μας, κι επιστρέφαμε για να δούμε τη μαμά μας και το μπαμπά μας, που εκείνη την εποχή δεν ξέρανε που βρισκόμασταν. Γιατί αν σας διηγηθώ πως πήρα κάποιο τηλέφωνο εγώ, μετά από τρεις μήνες τη μάνα μου, θα δείτε ότι ήταν πάρα πολλές δύσκολες οι καταστάσεις. Με το που επέστρεψα, με τα πόδια μου από κάτω είχαν ολόκληρες τρύπες απ’ το περπάτημα. Η κάλτσα μου στεκόταν και γινόταν άρβυλο. Γιατί δεν υπήρχε ούτε νερό για να πλύνουμε τίποτα. Τα γένια μας είχαν φτάσει … κόντευαν να φτάσουν στα γόνατα.  Και την άλλη μέρα το πρωί βλέπω ότι ήρθε το εκατό στο σπίτι.  Δηλαδή κοιμήθηκα στο σπίτι μου και την άλλη μέρα το πρωί ήρθε το εκατό.

« Μπεσίρης; »

«Ναι»

«Επιστροφή της μοίρας ανακαλείται η άδεια σου».

Παίρνω πάλι το λεωφορείο πάω στη μοίρα. Με το που πάω, πάλι φόρτωμα και πάω ... και πάμε ένας λόχος, ο 41 πάμε στη Ρόδο. Γιατί άρχισαν τώρα εκεί και γκρίνια με την Ελλάδα. Άρχισε  και γκρίνια με την Ελλάδα. Πήγαμε στη Ρόδο κάναμε αναγνωρίσεις εκεί στη Ρόδο να δούμε που υπήρχε το κατάλληλο κατάλυμα για να μπορέσει να μπει η μοίρα. Και βρήκαμε κάποιο κατάλυμα στον Προφήτη Ηλία, ψηλά σε ένα βουνό που ήταν παλιά οι Ιταλοί αλεξιπτωτιστές.

Αυτό αρχίσαμε και φτιάχναμε εκεί και μετά ήρθε σιγά-σιγά η μονάδα μας και κατασταλάξαμε όλοι στην τέτοια … Αλλά εκεί μετά γίνανε και ορισμένα γεγονότα. Έγινε το Σισμίκ, ή το Χόρα και εμείς ήμασταν πάλι σε εγρήγορση, να πάμε να προστατέψουμε όπως γίνεται και τώρα. Εγώ πήγα και στη Στρογγύλη πήγα και στη Ρώ, πήγα και στο Καστελόριζο. Καθόμουνα ανά ένα μήνα πάνω σε αυτά τα ξερονήσια. Όπως γίνεται τώρα, που ζητάνε οι Τούρκοι τα νησιά μας. Αυτό το πράγμα ήτανε εδώ και πενήντα χρόνια η ίδια κατάσταση.

Ερώτηση 15:

 Μπορείτε να μας πείτε δύο λόγια για τη ζωή σας μετά το στρατό;

 

Απάντηση 15:

 Ναι. Εγώ μετά στο στρατό είχα δυσκολίες γιατί … στη Ρόδο … Τι να πω ότι αγάπησα;  Αγάπησα. Πήρα μια κοπέλα, μια Ροδίτισσα. Παντρευτήκαμε. Καλή κοπέλα. Ήρθαμε εδώ στο Αγρίνιο δέχτηκε να έρθει στο Αγρίνιο, να αφήσει το όμορφο νησί και να έρθει να ζήσει στο Αγρίνιο. Εγώ δεν ήθελα να καθίσω στο νησί ήμουνα και εγώ αλλιώς μαθημένος. Τέλος πάντων. Κάναμε οικογένεια, αλλά τα χρόνια τότε ήταν δύσκολα. Αποφάσισα - πριν ανοίξω κάποιο μαγαζί - αποφάσισα να ταξιδέψω. Γιατί παλιά ήμουν ναυτικός. Έχω ταξιδέψει πέντε-έξι χρόνια. Και πήγα δύο χρόνια, τρία χρόνια, να μαζέψω κάποια χρήματα, να μπορώ να κάνω και εγώ κάποια δουλειά. Γύρισα κι άνοιξα κάποιο μαγαζάκι το οποίο ήταν με … το έλεγαν φαστφουντάδικο  τότε. Δόξα σοι ο Θεός πήγα καλά. Μεγάλωσαν τα παιδιά μας, τα παντρέψαμε, μεγαλώσαμε και εμείς, δόξα σοι ο Θεός.

Ερώτηση 16:

Νιώθετε περήφανος πού είστε καταδρομέας;

Απάντηση 16:

Βέβαια, ακόμα τώρα είμαι καταδρομέας. Μέχρι να πεθάνω, είμαι καταδρομέας. Ακόμα το λέω το φωνάζω, το βροντοφωνάζω, το αισθάνομαι. Και δεν είμαι μόνο εγώ.  Δεν είμαι μόνο … όλα τα παιδιά. Άμα σας δείξω στο διαδίκτυο, αυτά τα παιδιά που είναι … και εν καιρώ ειρήνης είναι …  μέχρι να πεθάνουμε. Το έχουν αυτό, γιατί έτσι σε πλάθουν εκεί μέσα …  έτσι σε πλάθουν. Για αυτό πας εκεί, θα κουραστείς, αλλά έχεις όμως κάποιο …  Λες μετά ότι εγώ ήμουν από τους πρώτους που υπηρέτησα σε αυτά τα σώματα.  Είσαι υπερήφανος, πώς να το πω  είσαι υπερήφανος. 

Ερώτηση 17:

Το κράτος έχει τιμήσει εσάς και τους άλλους τους Έλληνες που πολεμήσανε στην Κύπρο;  Αν ναι με ποιο τρόπο;

 

Απάντηση 17:

 Πενήντα  χρόνια, πόσα έχουμε τώρα,  έχουμε σαράντα επτά χρόνια. Στα σαράντα έξι χρόνια, μας τμήσανε τώρα τελευταία. Μας είχε τιμήσει πριν δέκα χρόνια, μας δώσανε κάποια παράσημα, που για μας τα παράσημα δεν ήταν τίποτε και τώρα τελευταία η κυβέρνηση εδώ του … η καινούργια, μετά από πιέσεις, γιατί έχουμε και πολλά άτομα στα ψυχιατρεία εν τω μεταξύ. Ακούν αεροπλάνα και χώνονται κάτω από τα τραπέζια. Δεν είναι και λίγα είναι δεκατρία άτομα στα ψυχιατρεία, τα οποία δεν μπορούσανε όταν ήρθανε να … να  συμπεριφερθούνε ρε παιδί μου, με τον υπόλοιπο κόσμο.

Και από αυτά τα παιδιά δεν ήταν σε πόλεις ήταν σε χωριά. Και τα περισσότερα ήταν επάνω στα βουνά. Δηλαδή είχαν κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα. Κι έχουμε και δεκατρία άτομα που είναι μέσα στο τέτοιο …  μέσα στα ψυχιατρεία. Τώρα τελευταία μας δώσανε διακόσια ευρώ πάνω στη σύνταξη μας, τιμής ένεκεν. Και ακόμα δεν την ονομάζουν σύνταξη πολεμιστή που τη δικαιούμασταν. Γιατί αν έχουμε… το σύνταγμα λέει, όταν ένας υπηρετήσει επί τρίμηνο σε εμπόλεμη ζώνη δικαιούται κάποια πράγματα.

Το οποίο εγώ, ούτε τη δασκάλα σας τη Δήμητρα μπόρεσα να διορίσω μπήκε με την αξία της,  ούτε τα άλλα τα παιδιά μπόρεσα να διορίσω. Που ο νόμος λέει τρίμηνο έχεις αυτά τα τέτοια. Μας δώσανε μόνο διακόσια ευρώ τώρα τελευταία.

Ερώτηση 18:

Επισκεφθήκατε ξανά το νησί της Κύπρου ή θα θέλατε να το επισκεφτείτε;

Απάντηση 18:

Πήγα πέντε φορές … πήγα πέντε φορές στην Κύπρο. Αλλά όταν πηγαίνεις στην Κύπρο μετά από πέντε φορές αισθανόμαστε άβολα και εκεί. Να βλέπουμε τους τάφους των συναδέλφων μας. Και να κλαίνε οι μάνες και πάλι από την αρχή. Καταφέραμε πρώτα - πρώτα και φέραμε τα οστά – έστω μετά από πενήντα χρόνια – φέραμε τα οστά των παιδιών. Που δεν πίστευε κανένας, ότι μέσα στο αεροπλάνο που έπεσε, ότι υπήρχαν άτομα. Κοντεύαμε να τρελαθούμε. Ενώ υπήρχαν τα άτομα, κανένας δεν προσπαθούσε να ξεθάψουνε, να πάρουν έστω και με DNA, να δουν αυτά τα παιδιά. Και κακώς με μια μπουλντόζα, πήγαν και τα σκεπάσανε, είκοσι εννιά και τέσσερα, τριάντα τρία άτομα, ενώ έπεσε … το αεροπλάνο έπεσε σε φίλια περιοχή.

Μπορούσαν κάλλιστα ότι να μαζέψουν, ότι ήταν να μαζέψουνε και να τα πάνε σε κάποιο νεκροταφείο και να τα θάψουνε. Προτιμήσανε με έναν εκσκαφέα να σκεπάσουν όλο το αεροπλάνο, δεν ξέρω γιατί. Να μην προδοθεί η μονάδα ότι πήγε, να μην προδοθεί ότι …  δεν πήγαν Έλληνες κομάντος  που τους πιάσαμε κορόιδο; Τους Τούρκους; Γιατί δεκαπέντε αεροπλάνα τώρα να πετάνε τη νύχτα και να κάνουν τέτοια επιχείρηση κι επιχείρηση αυτοκτονίας που λέγανε. Γιατί αυτή διδάσκεται στη σχολή πολέμου του Ισραήλ πλέον αυτή η αποστολή. Δύο αποστολές έχουν γίνει μέχρι στιγμής το ίδιο. Είχε γίνει παλιά το Ιντιέμπι που είχε γυριστεί στο σινεμά κι από το Ιντιέμπι πήρε την επιχείρηση τη δική μας κι έκανε την επιχείρηση για κάτι… να πάνε σε … πως το λένε σε ένα αεροδρόμιο να απελευθερώσουν κάποιο κόσμο.

Ερώτηση 19:

Σήμερα σαράντα επτά χρόνια μετά, σκεπτόμενος τη θυσία τόσων παλληκαριών και βλέποντας τους Τούρκους να παραμένουν στην Κύπρο, ποιο πιστεύετε ότι θα είναι το μέλλον του νησιού;

  Απάντηση 19:

Εγώ πιστεύω ότι μέσα στα τρία επόμενα χρόνια, αν δεν λυθεί και το Κυπριακό, δεν πρόκειται να λυθεί ποτέ. Γιατί υπάρχουν τεράστια συμφέροντα. Και η Τουρκία δεν κάνει πίσω. Βλέπουμε τώρα τελευταία λίγο απομόνωση, η Τουρκία είναι ένα μεγάλο κράτος. Δεν παύει … Κι εμείς μόνο με τον εξοπλισμό πλέον, γιατί δεν πρόκειται να μας βοηθήσει κανένας, για να έρθει να πολεμήσει για μας. Μόνο με το εξοπλιστικό, αν κάνουν κάποια εξοπλιστικά προγράμματα, θα μπορέσουμε να τους απωθήσουμε. Κι όπως κατάλαβα κι ακούω κάθε μέρα, γίνονται κάποιες προσπάθειες. Θα δούμε τα επόμενα τρία χρόνια τι θα γίνει.

  - Χαρήκαμε για τη γνωριμία και τη συνέντευξη που μας παραχωρήσατε. Σας εκφράζουμε εκ μέρους του σχολείου μας, τα συγχαρητήρια μας για τη συμμετοχή σας στη μάχη απελευθέρωσης της Κύπρου.

  - Ευχαριστώ πολύ παιδιά, να είστε καλά.

  - Κι εμείς ευχαριστούμε κ. Μπεσίρη.