ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ κ. ΣΤΑΜΠΕΛΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΣΕ ΜΑΘΗΤΗ

Συνέντευξη κυρίου Σταμπέλου Ιωάννη

(Αγρινιώτης αξιωματικός που υπηρέτησε πρόσφατα στην Κύπρο)

________________________________

Μαθητής που συμμετείχε: Σταθογιάννης Λάμπρος

Τόπος: Κέντρο Αγρινίου, μπροστά στην προτομή του ήρωα Βασίλη Παναγώπουλου

Ημερομηνία: Κυριακή, 16/01/2022

________________________________

 

 

Ερώτηση 1:

Κύριε Σταμπέλο, πολύ πρόσφατα υπηρετήσατε ως αξιωματικός στην Κύπρο. Ποιοί λόγοι που σας οδήγησαν σε αυτή την απόφαση;

 Απάντηση 1:

Υπηρέτησα στην Κύπρο από το 2018 μέχρι το 2020. Σίγουρα ήταν επιθυμία μου να υπηρετήσω εκεί, γνωρίζοντας καλά την ιστορία του τόπου. Με επηρέασε ιδιαίτερα το ότι είχα επισκεφτεί την Κύπρο δύο φορές πριν πάω να υπηρετήσω εκεί, είχα επισκεφτεί πολλά μέρη όπου έχουν συμβεί ιστορικά γεγονότα στο νησί. Φυσικά (με επηρέασε) η αγάπη μου για την Κύπρο και η αγάπη μου για τους ανθρώπους της, γιατί είχα ήδη πριν τις επισκέψεις μου εκεί φίλους οι οποίοι με είχαν ενημερώσει και για το τι συνέβη στο νησί και για το ποιά είναι η ζωή σήμερα και για όλα αυτά που θα ήθελε κάποιος να ξέρει πριν πάει να υπηρετήσει σε ένα τόπο.

 

Ερώτηση 2:

Θέλουμε να μας πείτε ποιά είναι η κατάσταση, από εθνικής άποψης, στο νησί.

Απάντηση 2:

Εδώ και 50 χρόνια σχεδόν έχει παγιωθεί μια κατάσταση στο νησί, στην Κύπρο, με το 40% σχεδόν του τμήματος του νησιού να είναι κατειλημμένο από τους Τούρκους, μετά την εισβολή του 1974. Είναι κάτι το οποίο φυσικά, δεν αρέσει στους Ελληνοκύπριους και φαντάζομαι σε κανένα Έλληνα. Οι Ελληνοκύπριοι ζουν με την ελπίδα της επιστροφής στα κατακτημένα μέρη τους. Υπάρχουν πάρα πολλοί που είναι πρόσφυγες στο ίδιο τους το νησί. Έφυγαν από κάποια χωριά και κάποιες πόλεις που κατελήφθησαν από τους Τούρκους το 1974 και μετακινήθηκαν σε άλλες περιοχές. Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, που ζουν σαν πρόσφυγες στον ίδιο τους τον τόπο επιθυμούν την επιστροφή τους στα χωριά τους, στα μέρη τους, στα σπίτια τους. Μπορούμε να πούμε ότι είναι μια ανοικτή πληγή αυτή η κατάσταση, εδώ και σχεδόν 50 χρόνια. Οι άνθρωποι δεν ξεχνούν και δεν θα μπορέσουν να ξεχάσουν αυτήν την κατάσταση που έζησαν· την εισβολή των Τούρκων, τη μετατόπισή τους, την εκτόπισή τους μέσα στο νησί. Και νομίζω ότι όσο ζουν και αυτοί και τα παιδιά τους, αλλά και οι επερχόμενες γενιές θα έχουν πάντα στον νου τους την κατάσταση αυτή και θα έχουν πάντα την επιθυμία της επιστροφής τους στα μέρη τους. Φυσικά, αυτό για να γίνει θα πρέπει να γίνει και η επανένωση του νησιού σε μια ενιαία πολιτική οντότητα.

 

Ερώτηση 3:

Πώς νιώθετε βλέποντας ότι παρά τις θυσίες τόσων Ελλήνων η κατάσταση στο νησί διαιωνίζεται;

Απάντηση 3:

Είναι πράγματι λυπηρό το ότι έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια και δεν έχει αλλάξει τίποτα από αυτήν την κατάσταση που εδραιώθηκε τότε, το καλοκαίρι του 1974. Αυτό το ζουν βέβαια πολύ πιο έντονα οι μόνιμοι κάτοικοι της Κύπρου. Δυστυχώς είναι κάτι το οποίο φαίνεται να παγιώνεται και να μην υπάρχουν ελπίδες αλλαγής του ή βελτίωσής του ως προς το κομμάτι που εμείς ως Έλληνες επιθυμούμε. Βέβαια η ελπίδα μας πάντα υπάρχει· η ελπίδα των Κυπρίων να επανενωθεί το νησί, να λειτουργήσει όπως ήταν πριν την εισβολή του 1974, η ελπίδα των ανθρώπων να γυρίσουν στα μέρη τους και η δικαίωση αυτή που επιζητούν γιατί πραγματικά έζησαν και ζουν  αυτοί οι άνθρωπο στο νησί της Κύπρου μια τεράστια αδικία από το 1974 και μετά.

 

Ερώτηση 4:

Πιστεύετε ότι υπάρχει ελπίδα για την απελευθέρωση της Κύπρου και αν «ναι» πώς θα γίνει αυτό;

Απάντηση 4:

 Η ελπίδα δεν πρέπει να χάνεται ποτέ από το μυαλό μας και την καρδιά μας. Από την καρδιά των Κυπρίων και των μονίμων κατοίκων της Κύπρου. Η ελπίδα δηλαδή για επανένωση του νησιού, η ελπίδα για την επιστροφή των ανθρώπων στις πατρογονικές τους εστίες. Σίγουρα, όπως προανέφερα, η κατάσταση αυτή με το 40% του τόπου κατεκτημένο και καταπατημένο από του Τούρκους έχει παγιωθεί. Η διεθνής συγκυρία, η διεθνής κατάσταση και οι αποφάσεις εν συνόλω των εμπλεκόμενων μερών είτε αυτές οι αποφάσεις είναι συλλογικές, είτε σε επίπεδο Ο.Η.Ε., είτε σε επίπεδο συναντήσεων όλων των εμπλεκομένων μερών, είτε είναι αποφάσεις και κινήσεις που γίνονται μεμονωμένα από τα κράτη που εμπλέκονται σε αυτή τη δύσκολη και δυσάρεστη για όλον τον Ελληνισμό ιστορία δυστυχώς δείχνουν ότι δεν προσπαθούν και δεν κατευθύνονται στη δίκαιη επίλυση αυτού του προβλήματος, αλλά στη παραμονή και στην διαιώνιση αυτής της άσχημης κατάστασης· της αδικίας που έχει συμβεί. Εμείς αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να έχουμε πάντα την ελπίδα στο μυαλό μας και κυρίως οι νέοι άνθρωποι στην Κύπρο είναι αυτοί που δεν πρέπει να ξεχάσουν το τι έχει συμβεί. Οι περισσότεροι εξ αυτών, όσοι είναι κάτω από την ηλικία των 45 και 50 χρονών δεν έχουν ζήσει την εισβολή, έχουν όμως ζήσει τα αποτελέσματά της. Αυτό που πρέπει να ΄χουν σίγουρα στο μυαλό τους είναι ότι δεν πρέπει να ξεχαστεί αυτή η ιστορία, δεν πρέπει να ξεχαστούν τα συμβάντα του καλοκαιριού του 1974 και να ‘χουν πάντα στο μυαλό τους ότι ο τόπος ανήκει σε όλους τους Κυπρίους. Το νησί ανήκει σε όλη την Κύπρο, σε όλους τους Κυπρίους και έτσι, πρέπει να είναι πάλι και πάντα ενωμένο. Πρέπει  λοιπών να έχουν στο μυαλό τους ότι αυτή η κατάσταση πρέπει κάποια στιγμή είτε με τη θέληση του Θεού, είτε και με τη μεσολάβηση των ανθρώπων να διορθωθεί. Πρέπει να ‘χουν στο μυαλό και στη μνήμη τους ποια ήταν η Κύπρος και ποια πρέπει να είναι η Κύπρος. Και βέβαια όλο αυτό πρέπει να γίνει και για τη μνήμη όλων αυτών των ανθρώπων οι οποίοι προσπάθησαν είτε να υπερασπιστούν τις πατρογονικές τους εστίες και τα ελεύθερα Κυπριακά εδάφη, είτε προσπάθησαν να αναχαιτίσουν την εισβολή των Τούρκων το 1974, αλλά ακόμη και για τη μνήμη Ελλαδιτών οι οποίοι με αυταπάρνηση και αυτοθυσία και με μεγάλη θέληση και με μεγάλο πείσμα πήγαν εκείνο το καλοκαίρι στο νησί προκειμένου να βοηθήσουν όσο γίνεται την κατάσταση από αμυντικής απόψεως.

 

Ερώτηση 5:

Ως Ελλαδίτη αξιωματικό πώς σας αντιμετώπισαν οι Κύπριοι;

Απάντηση 5:

Πρέπει να ομολογήσω ότι όταν εγκαταστάθηκα στην Κύπρο το 2018 και άρχισα να διάγω τις πρώτες μου μέρες στο νησί, ενθουσιάστηκα με δύο πράγματα. Πρώτον, έβλεπα παντού γύρω μου Ελληνικές σημαίες. Ήταν κάτι το οποίο δεν περίμενα να αντικρύσω. Ζούμε στην Ελλάδα τόσα χρόνια, έχω περάσει από πολλές Ελληνικές πόλεις. Όλες τις Ελληνικές σημαίες που έβλεπα στα σπίτια, σε υπηρεσίες, σε καταστήματα, σε Ναούς δεν τις έχω δει στην Ελλάδα συνολικά σε όλες τις πόλεις που έχω ζήσει και έχω περάσει. Αυτό ήταν κάτι το οποίο ήταν και συγκλονιστικό, αλλά και το οποίο αναπτέρωνε το ηθικό μας, ζώντας σε μια εσχατιά του Ελληνισμού, η οποία όπως πολύ καλά γνωρίζουμε βρίσκεται τόσο κοντά με την Τουρκική προκλητικότητα και τον Τουρκικό υπερεθνικισμό. Απ’  την άλλη, η αντιμετώπιση των ανθρώπων, των ντόπιων, των Κυπρίων στο πρόσωπο όλων των Ελλαδιτών οι οποίοι βρίσκονται στην Κύπρο αυτή τη στιγμή είτε είναι αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού, είτε    είναι άνθρωποι των διαφόρων άλλων επαγγελμάτων είναι συγκινητική, διότι δείχνουν σε κάθε ευκαιρία την αγάπη τους και εξαιρουμένων ελαχίστων περιπτώσεων, μπορώ να πω ότι μας νιώθουν τόσο πολύ δικούς τους, όσο δεν νιώθουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας. Είναι η ελπίδα τους και η απαντοχή τους η Ελλάδα., διότι τους έχει λείψει πάρα πολλά χρόνια τώρα η αίσθηση της μητρικής αγκαλιάς που παρέχει η Ελλάδα σαν ασφάλεια και σαν σιγουριά σε όλους εμάς που ζούμε στα ελεύθερα εδάφη.